فاینالی

زندگی چیزی شبیه به یک هزارتوی است. با یک تفاوت. تمام راه‌هایش به یک پایان ختم می‌شود. بازی به پایان رسیدن نیست. بازی حتی عطر گل و صدای بلبل‌های نشسته روی شاخه‌های این هزارتوی نیستند. بازی آن است که در پایان در جیب‌ات چه داری. فتامل!

تصمیم گرفته بودم که این ماه مبارک هر روز چیزی بنویسم زیر همین بحث هزارتوی زندگی. حالا با این سرماخوردگی و آفساید اعلام شدن دیروز به عنوان اولین روز رمضان من بازی را سه صفر عقب افتاده شروع کرده‌ام.

 اَللّهُمَّ اغْفِرْ لِی الذُّنُوبَ الَّتی تُنْزِلُ النِّقَمَ.

با حلوا حلوا کردن دهن شیرین نمی‌شود. بی‌روزه حس معنوی رمضان گیرت نمی‌آید. خواه عذرشرعی باشد خواه سفر.

میدانم به قیافه ام نمی آید. در حد و قواره این حرفها نیستم. مثال کسی که به حرم رهش ندادند نشان خانه خدا را میگرفت. ولی خدایا ما توانی داریم، میکوشیم به وسع و توان. مابقی لطف و خیرخواهی توست که به بند دل بندگانت دسترسی نداریم...افوض امری الی الله...

گاهی می‌شود که غروب سیزده,م برایت دلنشین باشد و از آن دلنشین‌تر صبح چهاردهم. میدانی؟

آن روز که بهار آید... به حق همین حرم. به حق هشتیمن بار. به حق عشقی که پابرجاست. به حق عطشی که برای خوب بودن هست. کمکمان کن. ای یار بکش دستم... آنجا که تو آنجایی